BIENVENIDOS

Quiero hacer un homenaje al primer Gobernador de esta ínsula llamada Barataria: D. Sancho Panza. Por lo tanto, con su debido permiso y siguiendo sus pasos voy convertirme en el segundo Gobernador de esta ínsula e intentar convertirla en un reducto de cultura, algo que hoy en día escasea. Así que todos aquellos que esteis interesados en visitar este lugar: SED BIENVENIDOS.

domingo, 7 de septiembre de 2025

UNA CALLE PARA MANUEL LOURENZO

Recientemente falleció el dramaturgo Manuel Lourenzo, persona que trabajó incansablemente por el teatro gallego, por eso queremos dedicarle una calle en nuestra Ínsula Barataria.


       



Nació en 1943 en Ferreira de Valadouro y se licenció en Interpretación por el Institut del Teatre de Barcelona. Ejerció como profesor de EGB pero a partir de los años 60 fundó numerosos grupos y compañías teatrales independientes. Siendo la primera en 1965 y le llamaría "O Facho".

Tradujo al gallego a autores clásicos y contemporáneos como: Eurípides, Sófocles o Chéjov. También escribió novelas, ensayos y obras de teatro.

En 1977 ganó el Premio Nacional de Literatura Dramática por Veladas indecentes. En el año 1978 fue cofundador de la Escola Dramática Gallega. También creó el estudi CasaHamlet junto a Santiago Fernández.

En el año 2004 recibió el Premio da Cultura Galega en la categoría de Letras y el Premio Álvaro Cunqueiro. En el 2005 recibió la insigna de oro de la Universidad de Santiago de Compostela.

Además fue actor participando en series como "Mareas vivas" o "Fariña". De hecho en nuestra televisión echaremos la serie de "Fariña" en homenaje a Manuel Lourenzo:



Murió en A Coruña en el 2025

A continuación un fragmento de su obra O perfil do crepúsculo:

"Señores convidados. Estimados amigos. O pano do futuro foi rasgado por unha man poderosa. Alguén quixo -quen paira sobre as nosas certidumes- que a morada de Edipo na terra fose un cerco casual, unha trama de agonias coincidente na sua curvatua co edifício das vosas esperanzas. Vós, señores convidados, ignorávades que a vosa plenitude concitava a miña demolición.

Vós non sodes culpáveis.

Quen manda sobre as nosas esperanzas decretou que xá era tempo para min de render contas pola antiga, casual prosperidade. E veloz, sobre os campos outrora feraces sementou a peste, envilecendo, con este acto de xustiza, a exaltación que me fixera rei.

Agora Tebas é grito angustiado, moitedume caníval de nais vagabundas, ama-(?) de vermes estoupados sobre a cinza das fogueiras.

Ninguén de entre nós descoñece o drama.

O clamor que nos chega das ruas é inequívoco.

O povo, embravecido, armado de desesperanza, asalta as torres onde nos fortificamos, nós, a grandeza de Tebas.

Mais non temades polas vosas vidas, meus señores convidados.

O povo só exixe castigo para min, o seu herói, o virtual asasino de Laio.

Non se pode ser fillo dunha lenda e converter-se en lenda sen pagar a desmesura.

Eu acato a vontade popular.

Poño nas vosas mans o meu tributo: a coroa de Tebas.

Un cacho de ouro que podedes adorar ou amoedar, segundo as vosas prioridades.

Poño a coroa nas mans de Creonte, o primeiro na miña sucesión, antes de converter-me no viaxeiro do comezo: aquel home abismado que fixérades un dia rei de Tebas porque asi o tiña disposto o deus que paira sobre as nosas certidumes.

Deixo-vos a coroa, símbolo de poder, na confianza de que a peste amainará cando eu, a Esfinxe, teña desaparecido

Pois eu agora son a ESFINXE.

E a vosa peste nace da miña supuración."





No hay comentarios:

Publicar un comentario